Wednesday, June 23, 2010

Περί Γκούτι...

Δεν κρύβω την επιθυμία μου πως θα ήθελα να πάρουμε έναν 25χρόνο χαφαρά που να κάνει παπάδες αντί για τον 33χρόνο Γκούτι. Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του νομίσματος και εξηγώ παρακάτω.
Ευρωπαίοι παίκτες σε τέτοια ηλικία δεν έρχονται, ή θα ρισκάρεις με ένα ταλεντάκι από βραζιλία και θα δώσεις 10εκάτ. με τον κίνδυνο να σου βγει Ντιόγκο ή που θα πας σε μια πιο σίγουρη επιλογή. Ο Γκούτι είναι ένας παίκτης που έχει σε πολύ υψηλό επίπεδο στοιχεία ανάπτυξης του παιχνιδιού. Μιλάμε για παίκτη που πέρυσι έπαιζε βασικός σε ντέρμπι Ρεάλ-Μπαρτσελόνα. Η προπόνηση που έχει κάνει τον καθιστούν ικανό να κάνει πλάκα εδώ στην Ελλάδα. Ίσα ίσα που τον θεωρώ από τους πιο ιδανικούς παρτενέρ του Ντουντού-αρκεί να υπάρχει ένας γρήγορος κόφτης πίσω του με φυσική κατάσταση και τρεξίματα. Είναι τέτοια η ποιότητα του ποδοσφαιριστή που νομίζω ότι είναι πλεονασμός να λέμε ότι δεν μας κάνει. Μεταξύ του Γκούτι και του Ντέκο, οκ θα συμφωνήσω, Ντέκο αλλά συγγεντρώνεις ελάχιστες πιθανότητες να τον αποκτήσεις. Από την στιγμή που θα ενδιαφερθεί η Πόρτο για τον Ντέκο και ομάδες του Ιταλικού και Ισπανικού πρωταθλήματος για να του προσφέρουν μεγάλο συμβόλαιο, ελάχιστες οι πιθανότητες εκτός αν του δώσεις 5εκάτ το χρόνο.
Ο Κάλστρομ π.χ. θα μπορούσε να είναι μια πιο αποδεκτή λύση. Αλλά μιλάμε όμως για μια μεταγραφή που από τον πρώτο χρόνο θα κοστίσει γύρω στο δεκάρικο, μαζί με το συμβόλαιο του παίκτη, το 15% προμήθεια στον μάνατζερ, τα λεφτά που ζητά η Λυών και την εφορία. Το μισό μπάτζετ σχεδόν θα πάει στον Κάλστρομ και σε ένα χρόνο που πρέπει να πάρεις 4-5 βασικούς δεν νομίζω ότι είναι μια λογική επιλογή.
Ο Μαρινάκης κάνει μια αρχή, ακόμα δεν είμαστε σε φάση για ψαγμένες επιλογές. Δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε ψαγμένες επιλογές, πρέπει να υπάρχει σκάουτιγνκ, να έχεις κάνει μια προεργασία μηνών για να φτάσεις να πάρεις έναν παίκτη τον Ιούνιο και τον Ιούλιο. Στο μέλλον δεν θεωρώ πως θα λειτουργούμε με αυτό τον τρόπο. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να δώσουμε τον χρόνο στην νέα διοίκηση να οργανωθεί. Μην έχουμε την εντύπωση πως στον Ολυμπιακό είναι όλα στρωμένα και πως η νέα τάξη θα έρθει να συνεχίσει το έργο της παλαιότερης με περισσότερα χρήματα και πιο γενναίες αποφάσεις. Μιλάμε για ΑΡΧΗ, για να φτάσει ο Ολυμπιακός του Σωκράτη Κόκκαλη να στελεχωθεί σε επίπεδο επικοινωνίας, να μπορέσει να φτιάξει ένα υποτυπώδες τμήμα σκάουτινκ-έστω και με τα λάθη τους, με Νινιάδη-Μπαρμπαλιά-Μπάντοβιτς πέρασε μια δεκαετία, μην το ξεχνάμε αυτό. Μην ζητάμε λοιπόν από τον Μαρινάκη να τα κάνει όλα σε μια εβδομάδα-δεν γίνεται.
Από την στιγμή λοιπόν που η κατάσταση έχει έως έχει, από την στιγμή που ο χρόνος πιέζει για να πάρεις παίκτες για το ρόστερ σου, από την στιγμή που προσπαθείς να οργανώσεις όλα τα τμήματα σου, να βάλεις τους δικηγόρους σου να κάνουν τα διαδικαστικά για την μεταβίβαση κλπ, από την στιγμή που τρέχουν ένα εκαττομύριο επτακόσιες εικοσιεπτά χιλιάδες επτακόσια εικοσιεπτά πράγματα από το μυαλό σου, σου έρχεται η ευκαιρία και ένα πάρεις έναν Γκούτι, δεν την χάνεις.
RedArmy7

Sunday, June 20, 2010

Ποδοσφαιρικές ιστορίες: Οι Ινδιάνοι


Κάθε πρωτάθλημα έχει τα μυστικά του και τους θρύλους του. Ετσι και το Μπραζιλεϊράο. Η Φλαμένγκο, η Κορίνθιανς, η Σάντος, η Βάσκο είναι όλες γνωστές στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Ολες πρωταθλήτριες. Μέσα στον μακρύ κατάλογο τον ομάδων που κατέκτησαν το τρόπαιο υπάρχει και ένα όνομα λιγότερο γνωστό. Γκουαρανί.
Η ομάδα από την πόλη Καμπίνας, γύρω στα 100 χιλιόμετρα έξω από το Σάο Πάουλο επέστρεψε φέτος στην Σέριε Α’ μετά από 5 χρόνια όπου χάθηκε κάπου μεταξύ της δεύτερης και της τρίτης κατηγορίας. Με ένα καλό μέχρι τώρα, ξεκίνημα φιλοδοξεί να μείνει στην κατηγορία παρά τα πολλά οικονομικά της προβλήματα.

Ιδρύθηκε την 1η Απριλίου του 1911 όμως επίσημα δηλώθηκε μια μέρα αργότερα καθώς οι ιδρυτές της φοβήθηκαν πως θα γίνει συνώνυμο της πρωταπριλιάς. Το όνομα ήρθε από την επιτυχημένη όπερα «Ο Guarani» ως φόρος τιμής στον τοπικό συνθέτη Κάρλος Γκόμες. Θέμα της όπερας οι«Γκουαρανί», μια από τις μεγαλύτερες φυλές ιθαγενών και από τις πρώτες που συνάντησαν οι πορτογαλοι. Το παρατσούκλι της ομάδας είναι «Μπούγκρε», ένας γενικός όρος που χρησιμοποιούσαν οι κατακτητές αναφερόμενοι στους ιθαγενείς.

Το γήπεδο της είναι το καμάρι της. Ευεργέτης ο Εζίντιο Σόουζα, ένας από τους ιδρυτές της ομάδας, που το αγόρασε την έκταση από μια πλούσια θεία του γύρω στο 1920. Το «Μπρίνκο ντε Οουρο ντα Πρινσέζα» όπως είναι το πλήρες όνομά χτίστηκε το 1953 και σημαίνει «το χρυσό σκλουραρίκι της πρίγκηπισσας» . Η ιδέα ηρθε από ένα λογοπαίγνιο του δημοσιογράφου Ζοζέ Καετάνο Μοντέιρο Φίλιο. Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας, εμπνεύστηκε από το σχήμα του όταν είδε την μακέτα και το φαντάστηκε σαν το κόσμημα της πόλης Καμπίνας που είναι γνωστή και ως «πριγκήπισσα της Δύσης».
Η Γκουαρανί έζησε τις καλύτερες στιγμές της την δεκαετία 1977-87. Ηταν το 1978 όταν πέτυχε μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του Μπραζιλεϊράο. Εκείνη την χρονιά, σε μια «έμπνευση» της δικατορίας, συμμετείχαν 74 ομάδες σε ένα δαιδαλώδες σύστημα με φάσεις ομίλων και νοκ άουτ να εναλλάσονται και με σύνολο 792 αγώνων μέσα σε διάστημα τεσσάρων μηνών.


Η δίοικηση της Γκουρανί χωρίς πολλά λεφτά για μεταγγραφές αποφάσισε να αφήσει τις τύχες της ομάδας στον άγνωστο προπονητή Κάρλος Αλμπερτο Σίλβα. Αστέρι ήταν ο έμπειρος μέσο Ζενόν και το «στοίχημα» ο 17χρονος τότε Καρέκα που αργότερα έκανε μεγάλη καριέρα στην Νάπολι δίπλα στον Μαραντόνα στην Νάπολι και συμμετείχε σε τρία παγκόσμια κύπελλα με την φανέλα της «σελεσάο».

Εκανε μια εκπληκτική πορεία και τερμάτισε πρώτη μέ ένα βαθμό μπροστά από την μεγάλη Ιντερνασιονάλ του Φαλκάο την οποία νίκησε στην διάρκεια του πρωταθλήματος με 3-0. Στον ημιτελικό απέκλεισε την Βάσκο με δύο νίκες, 2-0 εντός και 2-1 στο Μαρακανά, για να φτάσει στον μεγάλο διπλό τελικό κόντρα στην Παλμέιρας. Εκεί μίλησαν για ακόμα μια φόρα τα αστέρια της. Ο Καρέκα κατάφερε την αποβολή του τερματοφύλακα Λεάο και Ζενόν έδωσε την νίκη με 1-0 από εύστοχο χτύπημα πέναλτι στο πρώτο ματς μπροστά σε περισσότερους από 100.000 φιλάθλους που κατέκλυσαν το στάδιο «Μορουμπί». Στον επαναλητικό, και με τον Ζενόν τιμωρημένο, ήταν ο Καρέκα εκείνος πέτυχε το μοναδικό γκολ του αγώνα και χάρισε τον τίτλο στην ομάδα του.

Το 1982 με αστέρια όπως οι Λούσιο, Ζόρζε Μεντόνσα, Ερνάνι Μπανάνα και Καρέκα πέτυχε 63 γκολ σε 20 αγώνες με έναν μέσο όρο 3,5 σε κάθε ματς, που είναι και το ρεκόρ σε επίπεδο εθνικού πρωταθλήματος μέχρι σήμερα. Επίσης έχει το μεγαλύτερο σερί στην Σέριε Α’ με 12 συνεχομενες νίκες.

Πρίν από λίγες μέρες η διοίκηση μπήκε σε διακανονισμό των χρεών της και έσωσε το στάδιο που λίγο έλλειψε να βγει σε πλειστηριασμό. Οι πιο αισιόδοξοι κάνουν λόγο για επιστροφή στα μεγαλεία της δεκαετίας του ’80 και οι πιστοί φίλοι της ήδη ονειρεύονται.

Nordestino από το hellasbrazil.blogspot.com

Tuesday, June 15, 2010

Μερικές σκέψεις...

Από τον RedArmy7
Όλοι μας έχουμε καταλάβει ότι σαν προσωπικότητες, Σωκράτης Κόκκαλης και Βαγγέλης Μαρινάκης δεν ταιριάζουν. Ανήκουν σε διαφορετικούς επιχειρηματικούς κύκλους, έχουν διαφορά δυο γενεών σε ηλικία, ο ένας έχει χορτάσει από δόξα και τίτλους και σκέφτεται την τσέπη του, ο άλλος θέλει την δόξα διαμέσω της ομάδας και φαίνεται πιο ζεστός στο να σπρώξει χρήμα, παρά τους δύσκολους καιρούς που περνάμε. Το τελευταίο είναι ίσως το μόνο κοινό σημείο που τους ενώνει.
Ο Λούβαρης για τον Κόκκαλη είναι όχι απλά ο άνθρωπος της απόλυτης εμπιστοσύνης του, είναι πλέον συμπλήρωμα του εαυτού του. Αυτός κανόνισε το ραντεβού, αυτός γεφύρωσε τις σχέσεις τους, αυτός είναι που ο Κόκκαλης εκμυστηρεύθηκε τις σκέψεις του, τις ανυσυχίες του και τον προβληματισμό του.
Η εκτίμηση μου είναι ότι θα υπάρχει συνεργασία σε ένα πιλοτικό επίπεδο, αρχικά όπου ο Κόκκαλης θα εποπτεύσει, υπό την θέση του ισχυρού ή του φαινομενικά ισχυρού αν θέλετε την δράση του Μαρινάκη, ο οποίος θα έχει έναν ενεργό ρόλο. Είναι αδύνατο για τον Βαγγέλη Μαρινάκη να μην είναι πρωταγωνιστής ή έστω συμπρωταγωνιστής με τον Σωκράτη Κόκκαλη. Η σχέση τους σίγουρα θα είναι εύθραυστή, θα κρέμεται σε λεπτές ισορροπίες ανοχής, υπομονής. Αν έρθουν επιτυχίες, όλα θα πάνε πρίμα, αν κάπου στραβώσει το πράγμα θα ζητηθούν ευθύνες και πιθανών να βρεθούμε σε μια κατάσταση χειρότερη απ' ότι είναι τώρα.
Ο Βαγγέλης Μαρινάκης ξέρει πως για να διεκδικήσει την προεδρία του συλλόγου, θα πρέπει να πάει με τα νερά του Κόκκαλη, ο Κόκκαλης ξέρει πως μόνος του, το καράβι δεν μπορεί να το φέρει βόλτα, χρειάζεται έναν άνθρωπο σαν τον Μαρινάκη, ο οποίος θα είναι και μια ασπίδα προστασίας από τον κόσμο ο οποίος παρουσιάζεται αγανακτισμένος και ζητά ευθύνες από τον Κόκκαλη όσο ποτέ.
Σε ότι αφορά τον Λίνεν, από την στιγμή που δεν έχει υπογράψει μιας και τυπικά δεν έχει μείνει ελεύθερος από την Μόναχο 1860, όλα είναι ρευστά. Η κατ' αρχήν συμφωνία για το τεχνικό επιτελείο του Γερμανού μπορεί να βρεθεί ξαφνικά στον αέρα, εάν και εφόσον Κόκκαλης και Μαρινάκης αποφασίσουν πως η ομάδα χρειάζεται κάτι καλύτερο. Την δευτερα βέβαια ξεκινά η προετοιμασία, τα εργομετρικά και την επόμενη Πέμπτη αναχώρηση για το Μόναχο, οπότε ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος σε αυτή την περίπτωση.
Τέλος σε ότι αφορά την ενίσχυση της ομάδας, θεωρώ δεδομένο εφόσον υπάρχει συμφωνία, πως θα γίνει τουλάχιστον μια κίνηση εντυπωσιασμού και δη για μουντιάλικό παίκτη . Για τις μεταγραφές όμως, έχουμε ακόμα καιρό μπροστά μας...
RedArmy7

ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ


του Νίκου Παραστατίδη

Η αγωνιστική περίοδος 2009 – 2010 για το Ελληνικό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου τελείωσε και εν αναμονή του μεγάλου γεγονότος του Καλοκαιρού, που δεν είναι άλλο από το Παγκόσμιο Κύπελλο της Νοτίου Αφρικής, είπα να γράψω κάποιες σκέψεις μου για την ομάδα που υποστηρίζω εδώ και χρόνια, τον ΑΡΗ Θεσσαλονίκης.

Το πρώτο ερώτημα που ανακύπτει είναι, κατά πόσο η αγωνιστική χρονιά που μας πέρασε ήταν πετυχημένη για τον ποδοσφαιρικό Άρη (για τον μπασκετικό ήταν σίγουρα καταστροφή); Λοιπόν, κατά την άποψή μου και με τα όσα έταξε κι άφησε να εννοηθούν στην αρχή της αγωνιστικής περιόδου η νέα διοίκηση της αγαπημένης μου ομάδας, η χρονιά θα μπορούσε με μεγάλη επιείκεια να χαρακτηριστεί ως μέτρια.

Τι να θεωρήσω επιτυχία, ότι για τέταρτη φορά μέσα σε μια δεκαετία ο Άρης έφτασε σε έναν τελικό κυπέλλου κι έχοντας απέναντί του έναν αντίπαλο που όχι μόνο το σεβάστηκε, αλλά τον φοβήθηκε κιόλας (μπορεί να διαφωνήσουν οι φίλοι του Παναθηναϊκού, αλλά ο τρόπος που κατέβασε ο κ. Νιόμπλιας την ομάδα έδειχνε καθαρά ότι φοβήθηκε τον προπονητή του ΑΡΗ, κ. Κούπερ), κατάφερε να χάσει ένα μάτς που αν έδειχνε λίγο ψυχή θα ήταν δικό του; Ή μήπως ήταν επιτυχία η θέση που πήραμε στα πλεϊ – οφ; Ως προς τα πλεϊ – οφ, θέλω να σας θυμίσω ότι η ίδια η διοίκηση του Άρη έθεσε ως στόχο την κατάκτηση της θέσης που οδηγεί στο Τσάμπιονς Λιγκ. Κι όντως, είχαμε όλη την τύχη και τις δυνατότητες να το πετύχουμε, αλλά πάλι καταφέραμε να πετάξουμε στην κάλαθο των αχρήστων κάθε ευκαιρία που μας δόθηκε….

Όλα τα παραπάνω συνέβησαν και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν στον Άρη για κάποιους απλούς κι εμφανείς λόγους, που κάποιοι και καλά δημοσιογράφοι της ομάδας κι επαγγελματίες φίλαθλοι δεν θέλουν να αφήσουν τον κόσμο του Άρη να δει..

Καταρχήν είναι βασικό ότι για να κάνεις μια καλή ομάδα πρέπει να έχεις έναν σταθερό κορμό κι έναν προπονητή που θα τον αφήσεις να δουλέψει σε βάθος χρόνου (όπως π.χ. έγινε στον ΠΑΟΚ κι ας μην μας αρέσει να το ακούμε αυτό). Επίσης η διοίκηση πρέπει να είναι σταθερή στις αποφάσεις της και να στηρίζει ένα πρόγραμμα και να επεμβαίνει μόνο όταν βλέπει ότι το πράμα πάει να στραβώσει. Έχουμε δει τίποτα από αυτά στον Άρη; Όχι, φίλοι μου. Τα τελευταία χρόνια από την άνοδό μας στην Ά Εθνική, βλέπουμε ένα ασταμάτητο πήγαινε – έλα προπονητών και παιχτών, προκειμένου τελικά να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα κάποιων μάνατζερ παρά το συμφέρον της ομάδας. Κατά συνέπεια δεν μπορούμε να περιμένουμε ότι με αυτό τον τρόπο θα φτιάξουμε ποτέ ικανό σύνολο για να διεκδικήσει το κάτι παραπάνω τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.

Επιπλέον, παρατήρησα ότι κάποιοι παίχτες του Άρη όχι μόνο δεν επέδειξαν επαγγελματική υπευθυνότητα απέναντι στην ομάδα, αλλά είδαμε και συμπεριφορές «ντίβας» που δεν δικαιολογούνταν με τίποτα σε σχέση και με την απόδοσή τους καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Εδώ λοιπόν χρειαζόταν η διοίκηση να βάλει μια τάξη, αλλά δυστυχώς το μόνο που έκανε ήταν να σιωπά και να λέει στον κόσμο του Άρη «πάμε για τον επόμενο στόχο».

Ένα άλλο θέμα είναι οι δημοσιογράφοι κι όσοι είχαν βήμα από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, οι οποίοι ως επί των πλείστων τήρησαν μια κοινή γραμμή που περισσότερο αποπροσανατόλιζε και κοίμιζε τον κόσμο του Άρη παρά έθιγε τα κακώς κείμενα στον ομάδα;.

Και φτάνουμε και στο τμήμα των οργανωμένων οπαδών του Άρη, οι οποίοι καθώς φαίνονται έχουν καταντήσει πανυγηρτζίδες και λάτιν χορευτές ανεξαρτήτως αποτελέσματος για την ομάδα, καθώς και εκφραστές μεγαλόσχημων πλην ανυπόστατων περιγραφών για αυτήν (κακά τα ψέματα ο Άρης των Ισποανών και των Λατίνων παιχταράδων δεν είναι τίποτα άλλο από μια μικρομεσαία ομάδα του Ελληνικού Πρωταθλήματος). Ας θυμηθούν λοιπόν το ρητό ότι πανηγυρίζει καλύτερα, όποιος πανηγυρίζει τελευταίος κι ας ζητήσουμε όλοι μαζί κάτι καλύτερο για τον Άρη που αγαπάμε και υποστηρίζουμε.

Θα κλείσω εδώ το κείμενό μου, λέγοντας ότι τα παραπάνω δεν τα έγραψα με σκοπό να κάνω τον έξυπνο, αλλά με την ελπίδα ότι του χρόνου κάτι θα αλλάξει για να μπει ο Άρης τόσο ποδοσφαιρικά όσο και μπασκετικά σε μια πιο σωστή βάση οργάνωσης κι επιτέλους να ακουστεί και μια διαφορετική άποψη στο γενικό κλίμα τεχνητής ευφορίας που κάποιοι προσπαθούν να δημιουργήσουν στον κόσμο του Άρη. Κακά τα ψέματα, η χρονιά ήταν μέτρια για την ομάδα μου και δεν νομίζω ότι μπορεί να αποτελεί κάτι παραπάνω από μια απλή υποσημείωση στη λαμπρή ιστορία αυτού του συλλόγου.

Μπορούμε καλύτερα – περιμένουμε…

Νίκος Παραστατίδης